Kiedy serce człowieka zatrzymuje się, krew przestaje krążyć po ciele. A przecież krwiobieg zapewnia nam życie, dostarczając tlen i substancje odżywcze. Jeśli mięsień sercowy traci swoją giętkość, jeśli zaczyna twardnieć, organizm zaczyna zawodzić. Bez serca ciało nie może przetrwać fizycznie.
To samo dzieje się w sferze ducha. W naszym życiu jednym z najważniejszych obszarów, któremu powinniśmy się z uwagą przyglądać, jest miłość i pragnienie Boga.
Odejście od Pana oznacza poszukiwanie pociechy poza Bogiem, co powoduje, że nasze serca twardnieją. A jeśli nie pozostaniemy przy Tym, który jest źródłem miłości, coraz bardziej tracimy umiejętność kochania w ogóle.
Dlatego musimy za wszelką cenę unikać zatwardzenia serca i wciąż ćwiczyć je w zdolności do dzielenia się życiem i miłością z innymi.
Tylko od czego zacząć ?
Po pierwsze: stań w prawdzie przed sobą, by ocenić, co przeszkadza twojej miłości.
Aby to zrobić, musisz cofnąć się wstecz !
Bo najwięcej o miłości uczą pierwsze doświadczenia – najwcześniejsze – te z własnej historii.
Może tak być, że potrzeby dziecka pogrążone są w głębokiej recesji – i nie czuje się ono ani bezpieczne, ani nakarmione bliskością, ani zauważane. Że regularnie naruszane są jego granice – i fizyczne, i psychiczne. Że jest poniżane, zawstydzane, traktowane jak przedmiot w domu albo ktoś, od kogo się tylko wymaga, jakby był pusty w środku. Na kogo się krzyczy.
I ono szybko się uczy, że miłość to tylko samozaparcie, polegające na nieustannym zadowalaniu bliskich bez względu na swoją potrzebę bycia kochanym. Bo dzieci nie przestają kochać rodziców, nawet jeśli nie dostają od nich niczego, co by je wspierało.
Całe stają się nadzieją, że jak będą myśleć tylko o rodzicach, i jak będą bardzo grzeczne, to jakimś cudem skapną się im okruchy miłości. Jakoś stworzą jej tyle, że starczy dla wszystkich – i dla rodziców, i rodzicom dla nich.
Bywa też, że mama lub tato byli ikoną zapomnienia o sobie. I tylko potem ktoś strasznie w domu krzyczał, bo już nie dawał rady żyć. Tak bardzo zaparł się siebie, że w końcu wołała ta zapomniana część, aż sąsiedzi słyszeli.
Mogliśmy nauczyć się w domu jeszcze innych rzeczy: że kochać to nieustannie coś robić. Stale być zajętym. Że jestem tylko tym, co zrobiłem i osiągnąłem.
Albo że ludzie, którzy się nawzajem kochają, są wobec siebie złośliwi. Albo nigdy nie ujawniają swoich uczuć, i w domu panuje zimna atmosfera wycofania, udekorowana wyprasowanym obrusem i sztucznymi kwiatkami.
Żeby dowiedzieć się czegoś o miłości, nieraz najpierw tylu rzeczy potrzebujemy się oduczyć. Potrzebujemy poczuć głęboko w sobie, jak chcieliśmy być traktowani, choć może nigdy nie byliśmy. I choć miłość to nie uczucie, wiele potrzebujemy poczuć, by się jej nauczyć.
Potrzebujemy odmrozić uczucie przykrości, zawstydzenia i zawodu, gdy ktoś na nas krzyczał. Odmrozić stłumioną złość, gdy nikt nie pytał o nasze „tak” i „nie”. Poczuć skamieniałe przeciążeniem mięśnie, które brały na siebie więcej, niż można było unieść.
I wyobrazić sobie, jakby to było być widzianym i słyszanym. Jakby to było, gdyby ktoś cieszył się na nasz widok, gdy wracaliśmy ze szkoły. Jakby to było, gdyby kogoś ciekawiło, co nas smuci, a co cieszy i fascynuje.
Może wtedy łatwiej byłoby wziąć odpowiedzialność za fakt, że aby to wszystko umieć innym dawać, ja sam potrzebuję miejsc, gdzie tego doświadczę.
Potrzebuję wciąż pamiętać, że już byłam umiłowaną córką / umiłowanym synem Boga, zanim moi rodzice i przyjaciele zdążyli mnie pokochać.
Potrzebuję wreszcie odkryć, że miłości się nie zdobywa, ani się na nią nie zasługuje. Bo miłość jest darem, który dostałem od Boga bez względu na to, jaki jestem, co umiem i potrafię. I jedyne, co pozostaje mi z nią zrobić – to rozwijać w sobie i pielęgnować każdego dnia.
No tak. A co z cierpieniem zranionego już serca?
Naszą duchową drogę życia najlepiej opisują cztery proste słowa:
wzięty
pobłogosławiony
połamany
Dany
Nasze życie stapia się z Ciałem Chrystusa. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus wziął chleb, pobłogosławił go, połamał i dawał uczniom (Mk 14,22).
Jesteśmy wzięci, można powiedzieć – wybrani. Ale nasze wybranie nie oznacza, że inni są gorsi, że nie zostali wybrani. Zwykle w świecie, gdy ktoś dostaje nagrodę, ktoś inny musi pogodzić się z porażką.
W relacji z Bogiem jest zupełnie odwrotnie. Gdy odkrywam, że jestem wybrany, doświadczam zarazem tego, że inni również są wybrani. To tajemnica miłości Boga do każdego z nas.
*
Jesteśmy pobłogosławieni – ukochani przez samego Boga!
*
Podobnie jak chleb eucharystyczny – jesteśmy też połamani. Kluczem jest tu uznanie swojego cierpienia, jako okazji do oczyszczenia i pogłębienia błogosławieństwa, które otrzymaliśmy.
„Co wydawało się karą, staje się delikatnym przycinaniem rośliny. Co wydawało się odrzuceniem, staje się drogą do głębszej komunii” H.Nouwen
*
I co najważniejsze: jesteśmy wzięci, pobłogosławieni i połamani, aby być darem dla innych. Bo naszym celem nie jest sukces, ale podarowanie siebie dla świata. Warto jest tu przypomnieć sobie słowa Jezusa wypowiedziane do apostołów: „Pożyteczne jest dla was moje odejście”.
*
Ok, ale jak pielęgnować miłość w swoim sercu każdego dnia?
1. Nie bądź obojętny !
Obojętność to największy rodzaj zgryzoty, która przeszkadza nam kochać. Obojętność to chłód, który zamraża nasze serce, blokując zdolność do dzielenia się życiem i miłością z innymi.
Mówi się, że przeciwieństwem miłości jest nie tyle nienawiść, co właśnie obojętność.
Potwierdzają to smutne słowa Pana Jezusa wypowiedziane do s.Faustyny:
„Czekam na dusze, a one są dla mnie obojętne. Kocham je tak czule i szczerze, a one mi nie dowierzają. Chcę je obsypać łaskami — one przyjąć ich nie chcą. Obchodzą się ze mną jak z czymś martwym, a przecież mam serce pełne miłości i miłosierdzia.”
Pamiętajmy również, a może i przede wszystkim ! – że wymierzana świadomie obojętność wobec drugiego człowieka jest formą agresji psychologicznej!!
Ma uczynić kogoś niewidzialnym, unieważnić go emocjonalnie i zawetować jego potrzebę bliskości, aby doprowadzić go do otchłani autentycznej pustki i cierpienia.
Dla przykładu, karanie milczeniem jest długotrwałym, emocjonalnym znęcaniem się nad drugą osobą, subtelnym – wyrafinowanym aktem przemocy w 'białych rękawiczkach’!
Gdy stosujemy ten rodzaj agresji – nasza ofiara czuje się poniżona, upokorzona, niegodna szacunku, uwagi, miłości. Gdy bliska nam osoba przestaje się do nas odzywać – tak właśnie się czujemy. I nie chodzi tu wcale o brak konwersacji werbalnej, bo karanie milczeniem w obecnych czasach może przejawiać się na różnych płaszczyznach: np. cisza w eterze, czyli brak telefonów, sms-ów, blokada numeru itd.
Brak komunikatu to także komunikat, w dodatku o ogromnym ładunku emocjonalnym stosowany w celu wyrażenia ignorancji, pogardy i niezadowolenia, lub wymuszenia oczekiwanego zachowania – a więc forma zaplanowanej manipulacji..
Ciche dni (tygodnie, miesiące..), obrażanie, nieodzywanie się, foch – to milczenie, które nie jest złotem – metoda, która niczego nie rozwiązuje, do niczego nie prowadzi, wzbudza jedynie złość, bezsilność i w ostateczności odpycha..
Warto wbić sobie w tym miejscu i to mocno do głowy ostre słowa Pana Jezusa:
„Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: Bezbożniku, podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj! Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz.” (Mt 5,22-26)
Świadoma cisza to najokrutniejsza kara i sposób traktowania drugiej osoby,
dlatego św. Paweł napisze potem w liście do Efezjan: (Ef 4, 26-27)
„Niech nad waszym gniewem nie zachodzi słońce!”
2. Nie bądź powierzchowny !
Czy bardziej zależy mi na wizerunku mojego życia, czy na swoim prawdziwym życiu?
Bo jeśli wizerunek zawładnie moim sercem, to będzie wpływać w sposób decydujący na mój sposób życia.
I po czasie może okazać się, że zbudowałem powierzchowne więzi, w których wystarczy sekunda, jeden gest, jedno słowo i stracę szacunek, przyjaźń na zawsze i często już nieodwracalnie.
Czy naprawdę chcesz być niewolnikiem własnej niestałości?
Dlatego nie bądź sam dla siebie najważniejszy, nie kreuj swojego idealnego wizerunku.. nie musisz !! Masz go już przecież sam w sobie pod warunkiem, że jesteś prawdziwy..
Nie traktuj innych instrumentalnie – szanuj !! ..próbuj wczuwać się w sytuację innych, rozumieć..
Jeśli chcesz się chwalić – bądź skromny.. Chcesz zalać kogoś opowieściami o sobie – posłuchaj opowieści o nim.. Jeśli przesadnie skupiasz się nad tym, jak jesteś ubrany, jak inni na ciebie patrzą – to czasem wyjdź jakby z rosołu.. nie przejmuj się tym, jak wyglądasz – tak dla odmiany, od czasu do czasu dla wniesienia pewnej równowagi..
3. Nie bądź zgorzkniały!
Chodzi tu o niezdolność wybaczania. Wybaczenie wymaga wysiłku, który można podjąć jedynie czerpiąc siłę od Pana Jezusa. Bóg daje nam siłę i zdolność wybaczania. Ale i my sami możemy podjąć starania uleczenia zadawnionych urazów, prosząc Boga o pomoc w udzieleniu przebaczenia.
Już sama taka prośba o nakłonienie naszego serca do przebaczenia otwiera nas na Boże miłosierdzie.
A może by tak pójść jeszcze dalej i przekroczyć tą granicę ?
Sztuką jest wybaczać.. to wiemy, ale chyba większym wyczynem – ponownie zaufać..
Niemożliwe.. ?
4. Proś o przemianę serca !!
Jeśli masz 6 sekund:
Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serce moje według serca Twego.
Jeśli masz 18 sekund:
Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego! Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi świętego ducha swego! Przywróć mi radość z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem ochoczym! (Ps 51, 12-14)
Jeśli masz 40 sekund:
Przyjdź, Duchu Święty, przemień nasze wewnętrzne napięcie w święte odprężenie. Przemień nasz niepokój w kojącą ciszę. Przemień nasze zatroskanie w spokojną ufność. Przemień nasz lęk w nieugiętą wiarę. Przemień naszą gorycz w słodycz Twojej łaski. Przemień mrok naszych serc w Twoje światło. Przemień naszą obojętność w serdeczną życzliwość.
Wyprostuj nasze krzywe drogi, wypełnij naszą pustkę, oczyść nas z pychy, pogłęb naszą pokorę, rozpal w nas miłość, zgaś w nas zmysłowość.
Spraw, abyśmy widzieli siebie, jak Ty nas widzisz. Amen.
Powiedziano przecież:
„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28).
i..
“Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje, a kto szuka, znajduje, a kto kołacze, temu otworzą.” Mt. 7:7-8
