Wszechświat to za mało..!
Nauka vs. Wiara
– konflikt czy współistnienie –
*
Skała nie myśli o położeniu, jakie zajmuje na ziemi. Roślina nie martwi się o życie i wzrost. Zwierzę jest spokojne, gdy zaspokoi swój instynkt. Jedynie człowiek wciąż czegoś szuka. Pyta sam siebie i stawia pytania innym.
Według najwcześniejszych świadectw, jakie posiadamy, człowiek zawsze szukał wyjaśnienia własnego istnienia na ziemi oraz istnienia wszechświata.
I jeżeli tylko jego poszukiwania były wytrwałe i lojalne wobec prawdy – rozwiązaniem, do jakiego mógł dojść, był zawsze Bóg:
– Bóg Stworzyciel;
– Bóg, który w swej nieskończonej mądrości przewidział wszystkie rzeczy;
– Bóg jako najwyższy prawodawca;
Bóg – początek i cel człowieka.
Jedynie taki wniosek, po wielu nieraz latach głębokiej refleksji, zadowalał umysł ludzki. Dziwnie on jest zgodny z tak wyraźnym podkreśleniem Pisma św., że Bóg jest alfą i omegą istnienia, tzn. początkiem i końcem wszystkich rzeczy (Ap 1, 8).
*
A skoro tak jest, to czemu naukowcy często nie wierzą w Boże stworzenie Wszechświata?
Zastanawiając się nad odpowiedzią na to pytanie – czemu naukowcy wciąż opierają się wierze w stworzenie Wszechświata przez Inteligentną Siłę – na myśl może przyjść tylko jedno słowo – pycha.
Wiele wieków temu Sokrates – jeden z najwybitniejszych filozofów, powiedział słynne: “wiem, że nic nie wiem”, co też znaczyło, że im więcej wiedzy zdobywam, tym bardziej rozumiem, ile jest jeszcze do poznania.
Jednak dzisiejsi naukowcy nie potrafią lub nie chcą zniżyć się do poziomu tego wybitnego filozofa i stwierdzić w duchu, że tak naprawdę nic nie wiedzą.
Trzeba wiele samozaparcia, by wyrzec się tej pychy i w pokorze przyznać Sokratesowi rację.
Niech za przykład poświeci nam Isaac Newton (ten, który na słowo Bóg natychmiast ściągał czapkę z głowy). Pomimo tak światłego umysłu, wielu osiągnięć i odkryć – doskonale rozumiał, jak ważny i wielki jest cud stworzenia.
To właśnie on patrząc w światła Wszechświata, napisał:
„To cudowne ułożenie Słońca, planet i komet może być tylko dziełem Istoty wszechmocnej i rozumnej… Ta istota nieskończona rządzi wszystkim. Tą Istotą najwyższą, wieczną i nieskończoną jest Bóg”.
*
Mikołaj Kopernik w czterech miejscach swego dzieła „De revolutionibus orbium coelestium – O obrotach ciał niebieskich” (l543 r) pisze, że świat zawdzięcza swe istnienie Bogu.
Do tego samego zdania dołączył później Albert Einstein, stwierdzając:
„Im więcej badam świat, tym bardziej wierzę w Boga”
Ten niemiecki fizyk mawiał często, że chciałby poznać tylko jedno: zamysł, jaki miał Bóg stwarzając Wszechświat.
Bo rzeczywiście – stwarzając Wszechświat – Bóg musiał mieć racjonalny zamysł, plan lub projekt, wynikający z ogromnej Jego mądrości.
*
„Współczesna nauka zmusza nas, by uznać Stworzyciela działającego poza czasem i przestrzenią, będących częścią Jego twórczości, tak samo jak artysta-malarz jest poza swym płótnem” –
– pisze astronom i fizyk James Jeans..
*
Z kolei J. Kepler – astronom i matematyk, odkrywca prawa ruchu planet, wyznaje:
„Zanim wstanę od stołu, przy którym przeprowadzałem badania, nie pozostaje mi nic innego jak wznieść oczy i ręce ku niebu, pokornie śląc do Stwórcy wszelkiej światłości modlitwę: Wielki jest nasz Bóg i wielka Jego moc i nieskończona Jego mądrość. Chwalcie Go w swojej mowie niebiosa i Ziemio, Słońce i Księżycu, chwal Go i ty duszo moja – Pana i Stwórcę”.
*
Racjonalny plan Boga jest zawarty w strukturze Wszechświata, podobnie jak projekt architekta tkwi we wzniesionej przez niego budowli.
„A uczeni, choćby o tym nie myśleli, choćby nawet w to nie wierzyli, nie robią nic innego, jak tylko odszyfrowują plan Stwórcy, zawarty w Jego dziele stworzenia” (M. Heller)
Bo nauka i wiara nie wykluczają się wzajemnie, lecz uzupełniają!
Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. (Jan Paweł II)
Nauka daje nam wiedzę, a wiara daje nam sens.. I wiedza i sens są niezbędnymi warunkami godnego życia..
