Nasz Patron

  Jego majątek rodzinny pozwoliłby mu zrobić karierę na skalę europejską. Obracał się wśród elit rządzących, ale też od najmłodszych lat żył blisko ludzi świętych. W Krakowie kończył szkołę katedralną w tym samym czasie, gdy uczył tam bł. Wincenty Kadłubek. Później studiował teologię, prawo kanoniczne w Paryżu i Bolonii.

  Otoczony opieką wuja, biskupa Iwona Odrowąża, został kanonikiem katedry wawelskiej. Ale takie życie nie było ani dla niego, ani dla wuja wystarczające dla głoszenia Ewangelii.

  Już w średniowieczu prorokowano zmierzch chrześcijaństwa. Narzekano, że Kościół nie pociąga młodych, że używa sztywnego języka i jest zbyt sformalizowany. Pojawiały się liczne błędy w wierze – herezje. Odpowiedź na tę sytuację znaleźli tacy ludzie jak: Dominik i Franciszek. Choć działali w tym samym czasie, każdy z nich wybrał – mówiąc językiem współczesnym – inny target. Franciszek poszedł do ubogich, Dominik zaś do elit intelektualnych.

  Biskup Iwon Odrowąż poznał św. Dominika w Rzymie w 1216 roku. Zafascynował się jego działalnością na tyle mocno, że dwa lata później powrócił z polskimi kandydatami na dominikanów (swoimi bratankami): św. Jackiem i bł. Czesławem. Po spotkaniu ze św. Dominikiem, Jacek stracił wszelką chęć do awansów. Do końca życia, pomimo, iż zakładał klasztory w różnych częściach Europy, nigdy nie pełnił funkcji przełożonego.

  Po kilku miesiącach formacji i przyjęciu w Rzymie na Santa Sabina habitu dominikańskiego, wrócił pieszo do Krakowa. Po drodze ewangelizował i zakładał wspólnoty dominikańskie. Szedł prawie pół roku razem z bł. Czesławem Odrowążem, Hermanem Niemcem i Henrykiem Morawianinem. Żebrali o chleb, wchodzili do domów i klasztorów. Kroniki historyczne podają, że pierwszy klasztor założyli w miasteczku Fryzak – Jacek opiekę nad nim oddał Hermanowi i Henrykowi, a sam z bł. Czesławem poszedł dalej. Kiedy wrócił do Krakowa, z pomocą wuja założył pierwszy w Polsce klasztor dominikanów przy kościele Trójcy Świętej. Tu właśnie zaczęła się historia polskich dominikanów.

  Święty Jacek był jednym z ważniejszych zakonników w historii Kościoła powszechnego. Spełniał pragnienia samego św. Dominika. Brał udział w kapitułach generalnych i był obecny przy omawianiu ważnych planów rozwojowych. Sam wyruszył zakładać klasztory na Rusi i ziemiach Pruskich. W tamtych czasach odnowił działalność Kościoła, promował nowy kierunek, jakim było duszpasterstwo środowisk uniwersyteckich.

  Jego historia przeplata się dzisiaj z licznymi legendami tworząc świętemu Jackowi barwną biografię. Ale on sam chował się za życia w cieniu Pana Boga. Priorytetem dla niego było przemierzanie świata na piechotę, bez grosza przy duszy i porywanie ludzi siłą wiary oraz siłą głoszonego Słowa.

  Przeglądając legendy o licznych cudach, jakie czynił św. Jacek Odrowąż – włącznie ze wskrzeszaniem umarłych i umiejętnością chodzenia po wodzie! – jedną z najbardziej przejmujących jest historia o tym, jak uciekając z Rusi (z powodu najazdu Tatarów), usłyszał głos wydobywający się z ust ciężkiej, alabastrowej figury Matki Bożej: „Synu Jacku, dlaczego sam uciekasz, a Mnie razem z moim Synem zostawiasz? Weź Mnie z sobą!”. Wówczas Święty, nie patrząc na ciężar figury wziął posąg w jedną rękę, w drugiej trzymając Monstrancję z Najświętszym Sakramentem.

  Święty Jacek to jedna z największych postaci XIII wieku i jeden z najwybitniejszych mężów ówczesnej Europy. Był patronem Królestwa Polskiego i Litwy. Jego dzieło apostolskie na ziemiach Piastów uchroniło Polskę od zniknięcia z mapy Europy. To także patron wielu królów i papieży. Pod sztandarem z herbem „Odrowąż” rycerze walczyli zwycięsko z Krzyżakami w bitwie pod Grunwaldem. Za jego wstawiennictwem modlił się król Zygmunt III Waza o zwycięstwo nad Rosją, a król Jan III Sobieski przed bitwą pod Wiedniem. W czasie zaborów postać świętego Jacka była spoiwem łączącym Polaków w naród, i pewnie dlatego zaborcy, podobnie jak nieco później okupanci niemieccy i komuniści usilnie zwalczali wszelkie przejawy Jego kultu, aby tym samym usunąć Go z pamięci narodu. Dziś uznany jest za współpatrona duchowej jedności Europy.

  Święty Jacek Odrowąż to również jedna z najważniejszych postaci zakonu dominikanów. Jest czczony przez swych współbraci prawie na równi ze świętym Dominikiem. Jego działalność kaznodziejska i misyjna stanowiła fundament, na którym Zakon kształcił swoich braci i organizował misje apostolskie. Dokonał on drugiej, pogłębionej ewangelizacji narodu polskiego. Pracą apostolską objął także ludność Karyntii, Moraw, Czech, Rusi, Prus i Skandynawii. Bez telefonu, komputera i samochodu powołał ponad 20 klasztorów dominikańskich, z których każdy jako samodzielny, ekonomicznie zorganizowany podmiot, posiadający własny potencjał gospodarczy i strukturę organizacyjną – pełnił najważniejsze funkcje religijne.

  Święty Jacek zmarł 15 sierpnia 1257 r. w największe maryjne Święto, stąd nic dziwnego, że w kalendarzu liturgicznym ustąpił miejsca Maryi Wniebowziętej. Jego wspomnienie obchodzone jest natomiast 17 sierpnia. Tego dnia w licznych kościołach na całym świecie odbywają się uroczystości ku Jego czci. W wielu spośród nich na pamiątkę cudu podniesienia zboża zbitego przez grad, dzięki któremu św. Jacek uratował ludzi od klęski głodu, święci się kłosy zboża. Zgodnie z dawną tradycją wierni zabierają je później do domów, by przyniosły im szczęście i dostatek.

  Obecnie święty Jacek jest patronem Metropolii Katowickiej, Archidiecezji Krakowskiej, Diecezji Opolskiej a także licznych diecezji na całym świecie. Poświęcono Mu wiele kościołów i kaplic. Jego imię noszą szkoły, akademie, wydawnictwa. Nie wszystkim jednak wiadomo, że posąg św. Jacka stoi do dziś w panteonie świętych na attyce kolumnady Berniniego na Placu św. Piotra w Watykanie oraz w Sanktuarium Matki Bożej w Lourdes we Francji.

Rycerz Chrystusa i Maryi..
Apostoł Północnej Europy..
Opiekun ludzi tracących źródło utrzymania..
Patron żeglarzy, marynarzy, ratowników wodnych..
Kandydat na patrona przedsiębiorców..
Opiekun życia poczętego..
Wzór i orędownik..
…

Niech dodaje odwagi,
by wierzyć,
że Bóg jest Panem
i może zrobić wszystko!

🙂