Betlejemska Gwiazda wciąż fascynuje..

Przez tysiąclecia wierzący, szydercy i ciekawscy zastanawiali się nad biblijnym opisem Gwiazdy. Dla wielu wątpiących to zwyczajny mit, dla wierzących – tajemnica przyjęta aktem wiary.

A co się stanie, jeśli połączymy aktualne badania historyczne, fakt astronomiczny i otwarty umysł..?

*

dlaczego teraz o tym słyszymy ?

Jeśli Gwiazda była prawdziwym wydarzeniem historycznym, dlaczego dopiero teraz dowiadujemy się o jej dowodach? Dlaczego nie jest to już powszechna wiedza?

Otóż wydaje się, że zaistniały trzy powody, dla których ta informacja dopiero niedawno zyskała nową jasność i zrozumienie.

1. Odkrycie Keplera

Kepler postanowił udowodnić, że planety poruszają się po idealnych, kołowych orbitach słonecznych. Przedstawiało to rodzaj matematycznej sztuki, ale ostatecznie nie było zgodne z tym, co każdej nocy obserwował na niebie.

*

Dopiero w późniejszym czasie – w inspirującym błysku – zauważył, że planety mogą poruszać się po eliptycznych orbitach i wreszcie znalazł idealne dopasowanie matematyczne.

*

W 1609r opublikował Pierwsze i Drugie Prawo Ruchu Planetarnego, a dziesięć lat później Trzecie Prawo. Są one nadal używane przez astronomów, NASA, Europejską Agencję Kosmiczną i wszystkich innych, którzy do dzisiaj badają gwiazdy. Te prawa po prostu się nie zmieniają. 

Dzięki swoim zupełnie nowym narzędziom matematycznym Kepler trzymał klucze do niebios i czasu. Potrafił robić rzeczy, których dotąd nigdy nie robił żaden astronom. 

Mając wystarczającą ilość długopisów, atramentu i czasu, mógł obliczać mapy nieba pokazujące dokładne pozycje wszystkich gwiazd i planet na nocnym niebie. Nie tylko na obserwacje danego wieczoru, ale na dowolny dzień w historii, oglądany z dowolnego miejsca na powierzchni Ziemi.

Dzięki temu dziś można np. obliczyć, jak wyglądało niebo nad Jerozolimą 2000 lat temu. Ale to z kolei rodzi pytanie o daty. Przez jakie lata powinniśmy skanować to niebo, aby dowiedzieć się czegoś więcej o Gwieździe Betlejemskiej ?

2. Datowanie narodzin Chrystusa

Większość starożytnych chronografów utrzymywała, że Chrystus urodził się w 3 lub 2 rpne (datowanie Ireneusza, Klemensa Aleksandryjskiego, Tertuliana, Afrykanina, Hipolita z Rzymu, Hipolita z Teb, Orygenesa, Euzebiusza, Epifaniusza, Kasjodora, Orozyusza i innych). Oczywiście nie używali oni naszego współczesnego systemu kalendarzowego, ale lata, które zidentyfikowali – odpowiadają w naszym systemie jako 3/2 rpne.

*

Z kolei Kepler i jemu współcześni historycy doszli do wniosku, że Chrystus urodził się przed 4 rpne. Powody tego nieporozumienia są bardzo złożone, ale głównym czynnikiem wydaje się być interpretacja pism starożytnego żydowskiego historyka – Józefa Flawiusza żyjącego w latach 37-95 rne.

Napisał on obszerną historię narodu żydowskiego i czasów starożytnych, która dzisiaj dostarcza nam ważnych wskazówek w poszukiwaniu Gwiazdy. W jednym ze swoich dzieł Józef Flawiusz wspomina Jezusa, Jana Chrzciciela i inne postacie Nowego Testamentu, w tym morderczego króla Heroda z Ewangelii Mateusza.

*

Najnowsze badania dotyczące rękopisów pism Józefa Flawiusza przechowywanych przez British Library w Londynie i American Library of Congress ujawniły niespodziankę, która pozwala nam lepiej celować w nasze teleskopy matematyczne, niż zrobił to Kepler.

Okazuje się bowiem, że to błąd w kopiowaniu pism mógł być główną przyczyną zamieszania wokół daty śmierci Heroda. Dlaczego ? – dokładnie tego nie wiemy, ale faktem jest, że każdy rękopis Józefa Flawiusza w bibliotekach sprzed 1544 roku potwierdza wniosek, że Herod zmarł w 1 rpne, podczas gdy starsze kopie zawierają już datę 4 rpne.

*

Wiedząc o tym, że Herod zmarł wkrótce po narodzinach Chrystusa, nasze śledztwo zwraca się więc ku niebu 3 i 2 rpne.

3. Technologia

Jest jeszcze jeden czynnik, który dzisiaj pozwala odkryć więcej szczegółów o Gwieździe – to komputery.

Kiedy Kepler obliczył mapę nieba – było to bardzo pracochłonne. Ale dziś, dzięki oprogramowaniom komputerowym z zainstalowanymi równaniami Keplera, możemy stworzyć komputerowy model wszechświata niemal natychmiast.

W ciągu kilku minut jesteśmy w stanie wyprodukować tysiące map nieba, animować wszechświat w czasie rzeczywistym z dowolnego miejsca na ziemi, lub sprawić, by miesiące a nawet lata mijały w mgnieniu oka, cofając się w czasie.

A co za tym idzie – możemy oglądać niebo dokładnie tak, jak poruszało się nad Jerozolimą 2000 lat temu.

dlaczego gwiazda ?

Biblia zawiera zaskakującą liczbę wzmianek o znakach na niebie. Zarówno Stary, jak i Nowy Testament zakładają, że to, co się tam dzieje – ma znaczenie. Ale należy pamiętać o pewnym, bardzo istotnym szczególe..

..gwiazdy mogą być przekazami o wydarzeniach ziemskich – znakami Wszechmocnego, ale same w sobie nie są przyczyną ziemskich wydarzeń!!!

Uczeni uważają, że Księga Hioba jest najstarszym tekstem biblijnym, prawdopodobnie pochodzącym przed czasem Abrahama i założeniem narodu żydowskiego.

Interesujące jest zatem odkrycie, że ta najstarsza księga z szacunkiem mówi o gwiazdach i konstelacjach. Stwierdza, że Bóg je ustanowił. I odwołuje się do tych samych konstelacji, które znamy i dzisiaj.

„On sam rozciąga niebiosa,
kroczy po morskich głębinach;
On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona,
Plejady i Strefy Południa.”
Hi 9, 8-9

W innym rozdziale księgi Hioba sam Bóg wypowiada się w tym temacie:

„Czy połączysz gwiazdy Plejad?
Rozluźnisz więzy Oriona?
Czy wypuścisz o czasie Gwiazdę Poranną?
I wywiedziesz Niedźwiedzicę z dziećmi?”
Hi 38, 31-32

W jeszcze innym miejscu Starego Testamentu księga Izajasza przypomina:

„Podnieście oczy w górę
i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy?
– Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko,
wszystkie je woła po imieniu.
Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły
nikt się nie uchyli.”
Iz 40, 26

*

Kilka uderzających fragmentów na ten temat zostało również napisanych przez Dawida – syna Jessego. Dawid jest wybitną postacią biblijną.

*

Zaciekły wojownik, szanowany król, wysoce inteligentny i cudownie poetycki, jest autorem psalmów – jednych z najpiękniejszych fragmentów Pisma Świętego.

Wśród nich jest Psalm 19 , w którym Dawid wychwala dzieło Boga w gwiazdach. Ale on nie tylko je wychwala – on mówi nam, że gwiazdy niosą przesłanie:

„Niebiosa głoszą chwałę Boga,
dzieło rąk Jego nieboskłon obwieszcza.
Dzień dniowi głosi opowieść,
a noc nocy przekazuje wiadomość.
Nie jest to słowo, nie są to mowy,
których by dźwięku nie usłyszano;
ich głos się rozchodzi na całą ziemię
i aż po krańce świata ich mowy.”
Ps 19, 2-5

Intrygujący fragment.. a przecież to nie tylko poezja..

Sam Jezus w Ewangelii św. Łukasza mówi nam:

„Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach..”
Łk 21, 25

Tak więc biblijnie uzasadnione jest szukanie znaków w gwiazdach – z zastrzeżeniem, że są one jedynie dziełem Stwórcy, a więc to Jemu i tylko Jemu należy się wszelka chwała.

gwiazda betlejemska

Opierając się na biblijnym opisie Mateusza – rozpakowując go wers po wersecie – możemy sporządzić listę dziewięciu cech, które muszą być obecne, zanim jakiekolwiek zjawiska niebieskie będą mogły zostać uznane za biblijną Gwiazdę Betlejemską.

Wszystkie poniższe wersety pochodzą z 2 rozdziału Ewangelii wg św. Mateusza:

Mt 2, 1 „Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda,..”

Już na początku widać, jak ważna jest data śmierci Heroda. Zakładając, że Herod zmarł w 1 rpne, uwzględniając najstarsze skrypty Józefa Flawiusza – powinniśmy spojrzeć na lata 2 i 3 rpne.

Mt 2, 1 „..oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy..” 

Ewangelista nie nazywa ich królami, lecz używa nieco wieloznacznego greckiego terminu magoi, który  może być tłumaczony na język polski słowem magowie, mędrcy.

*

Magowie w tamtych czasach byli ogólnie uczonymi ludźmi, którzy studiowali świat fizyczny i posiadali wiedzę na temat wielu rzeczy. Byli często nadwornymi astronomami, do których ówcześni władcy konsultowali się w celu uzyskania wskazówek w sprawach państwa.
 

Tak było również w znacznie wcześniejszych czasach. Na przykład podczas niewoli babilońskiej, jakieś 500 lat wcześniej, król Nebukadnezar trzymał stajnię nadwornych magów. Nebukadnezar uczynił żydowskiego proroka Daniela głównym magiem na swoim dworze, kiedy Daniel był w stanie zinterpretować jego sen, czego nie potrafili inni magowie.

*

Z pism Filona wiemy o pewnej szczególnie prestiżowej szkole magów. Filon był żydowskim filozofem – współczesnym Jezusowi – który mieszkał w dużej społeczności żydowskiej w Aleksandrii w Egipcie. Filon pisał, chwaląc wschodnią szkołę magów oraz ich wielką naukę i zrozumienie świata przyrody.

Ta szkoła mogła wywodzić się od babilońskich magów z czasów Daniela. Mateusz donosi, że Mędrcy pochodzili ze Wschodu, a Babilon leży właśnie na wschód od Judei. Był on kiedyś częścią Imperium Perskiego, z którym wiąże się postać Filona.

*

Całkiem możliwe więc, że Mędrcy pochodzili z tej prestiżowej wschodniej szkoły. To tłumaczyłoby fakt, dlaczego Herod udzielił im audiencji i że mocno zareagował na wieści, które przynieśli.

Mt 2, 2 „..i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony król żydowski?”

Pytanie Mędrców ujawnia nam 3 cechy gwiazdy.

Cokolwiek wydarzyło się na niebie, musiało wskazywać na:

– narodziny
– królestwo
– i naród żydowski

Co ważne – już na tym etapie możemy zauważyć, że magowie wyraźnie interesowali się sprawami żydowskimi. Chcieli czcić króla żydowskiego.

Zatem jest całkiem możliwe, że niektórzy z Mędrców byli pochodzenia żydowskiego, być może jeszcze pochodzenia żydowskiego z czasów Daniela. Pomogłoby to wyjaśnić, dlaczego żydowski filozof Filon podziwiał ich, dlaczego obserwowali niebo w poszukiwaniu żydowskich znaków i chcieli czcić żydowskiego króla oraz dlaczego byli traktowani tak poważnie przez Heroda i żydowskich głównych kapłanów. Jeśli nie byli Żydami, to musieli być naprawdę imponującymi magami, ponieważ Żydzi w tamtych czasach głęboko gardzili poganami i ich wierzeniami. 

Mt 2, 2 „Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon.”

Grecki tekst tutaj mówi, że Gwiazda była „en anatole”, co oznacza, że wschodziła na wschodzie .

Gwiazdy wschodzą na wschodzie, ale nie wszystkie gwiazdy i ciała niebieskie to robią. A więc jest to kolejna cecha Gwiazdy Betlejemskiej – musiała wznieść się na wschodzie. 

Mt 2, 3 „Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima.”

Zarówno starożytni historycy, jak i Biblia jasno stwierdzają, że Żydzi tego okresu, w oparciu o żydowskie proroctwa – oczekiwali pojawienia się nowego żydowskiego władcy. A że był to czas ogólnie wielkiego szacunku dla niecodziennych zjawisk natury – przyjęto, że gwiazda mogła ogłosić takie przybycie.

Tylko dlaczego cała Jerozolima przeraziła się na tę wieść?

Swetoniusz (Gaius Suetonius Tranquillus, żyjący w latach 69 rne – 130 rne) – pisarz i historyk rzymski, w jednym ze swych dzieł, które przetrwały do naszych czasów – „Żywoty Cezarów” („De Vita Caesarum”) wspomina o tym, jak w 63 rpne wygłoszono prezentację przed senatem rzymskim, opisującą nadzwyczajne znaki wskazujące na narodziny nowego władcy w Rzymie.

Senat wystraszony tą możliwością powziął uchwałę, na mocy której nie wolno było utrzymać przy życiu żadnego chłopca w tym roku urodzonego. Brzmi znajomo?

Ostatecznie jednak ci senatorowie, którzy mieli żony w stanie błogosławionym – żywiąc nadzieję, że do każdego z nich może się ta wróżba odnosić – zatroszczyli się o to, aby uchwała senatu nie została złożona w skarbcu.

Okazuje się więc, że kiedy Herod nakazał rzeź dzieci w Betlejem – mógł podążać właśnie w myśl tego rzymskiego dekretu sprzed 60 lat. I to właśnie mogło być jednym z powodów, dla których cała Jerozolima była zaniepokojona wieściami, które przynieśli Mędrcy. Być może zdali sobie sprawę, że Rzymianie znów są w stanie przelać krew.

Mt 2, 4-7 „Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak napisał Prorok:
A ty, Betlejem, ziemio Judy,
nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy,
albowiem z ciebie wyjdzie władca,
który będzie pasterzem ludu mego, Izraela».
Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy.”

Ostatni wers tego fragmentu wskazuje nam kolejne cechy Gwiazdy Betlejemskiej. Po pierwsze pojawiła się w dokładnym, konkretnym czasie. A po drugie – Herod nie wiedział, kiedy to nastąpiło.

Społeczność tamtych czasów nie spędzała wolnego czasu przeglądając internet. Można powiedzieć, że obserwacja nocnego nieba była na porządku dziennym tamtej rzeczywistości. Innymi słowy – na gwiazdach znali się wszyscy.

Jeśli więc Gwiazda Betlejemska była czymś spektakularnym – Herod nie musiałby pytać o czas jej pojawienia się na niebie.

Mt 2, 8-9 „A kierując ich do Betlejem, rzekł: «Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie, donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon». Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę. A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię.”

Od momentu pojawienia się gwiazdy musiało upłynąć sporo czasu. Mędrcy ujrzeli ją prawdopodobnie już w Babilonie, po czym udali się do Judei i nadal widzieli to samo.

Można nie zdawać sobie z tego sprawy, ale ten fragment Ewangelii Mateusza wcale nie mówi o tym, że Gwiazda była potrzebna, aby doprowadzić podróżników do Betlejem. Betlejem było i wciąż znajduje się zaledwie 9 km na południe od Jerozolimy przy głównej drodze. Nie mogli tego przegapić.

Gwiazda więc wędrowała przed nimi nie jako przewodnik, ale dla potwierdzenia znaków, o jakich już wiedzieli i jakie zobaczyli.

W końcu się zatrzymała. Ale czy gwiazda może się zatrzymać ?

czym była gwiazda ?

Znając najważniejsze cechy gwiazdy biblijnej, można zdyskwalifikować większość zjawisk pojawiających się na niebie, aby w ostateczności odkryć – co faktycznie tą gwiazdą było.

cechy gwiazdy biblijnej:

-> oznaczała narodziny
-> oznaczała królestwo
-> miała związek z narodem żydowskim
-> wzniosła się na wschodzie
-> pojawiła się w określonym czasie
-> Herod nie wiedział, kiedy się pojawiła
-> była widoczna przez długi okres czasu
-> była widoczna przed Mędrcami, gdy szli na południe
-> zatrzymała się nad Betlejem

Temat Gwiazdy Betlejemskiej podejmowany był już dziesiątki razy. Dlatego w wielu publikacjach, również naukowych – w takim czy innym czasie – zdefiniowano już prawie wszystko, co jest tylko widoczne na niebie, jako rzekomą Gwiazdę. Problem w tym, że analizy te zostały przeprowadzone z niemal całkowitym lekceważeniem kryteriów biblijnych.

A przecież Gwiazda Betlejemska musiała spełniać wszystkie kryteria zawarte w kartach Pisma Świętego.

Więc co to było ?

m e t e o r ?

Meteor to mały fragment materii, a nawet pyłu niebieskiego, który z dużą prędkością wdziera się w ziemską atmosferę, świecąc jasno, gdy jego zewnętrzne warstwy odparowują.

Jednak spadające gwiazdy nie wznoszą się na wschodzie, ale „strzelają” po niebie w różne strony. Ponieważ pojawiają się nagle, tylko raz i tylko na chwilę – gdy płoną w ziemskiej atmosferze – nie jest oczywiste, w jaki sposób Mędrcy mogliby kojarzyć je z królestwem, narodzinami, Żydami i miejscem narodzin Mesjasza. Można więc dojść szybko do wniosku, że Gwiazda Betlejemska na pewno nie była meteorem.

m o ż e.. k o m e t a ?

Kometa to obiekt, który ma bardzo dużą orbitę wokół Słońca, orbitę trwającą wiele lat.

Na przykład kometa Halleya, podobnie jak wiele komet, jest blokiem lodu o średnicy 11 km. Okrąża Słońce w ciągu 75,5 roku i podobnie jak wszystkie komety – można ją łatwo śledzić za pomocą równań Keplera. 

Komety wznoszą się na wschodzie i mogą być widoczne przez dłuższy okres czasu. Ale jest kilka problemów z hipotezą komety.

Pierwszy problem ma charakter socjologiczny. W tym czasie historii (i aż do średniowiecza) komety były uważane za wróżbę zagłady i zniszczenia – a więc przeciwieństwo dobrych wieści. 

Było to częściowo spowodowane zachowaniem komety. W starożytności postrzegano je jako obiekty wdzierające się w niebo, ignorujące wysoce uporządkowany i powtarzalny mechanizm zegarowy niebios. 

Jeśli celem Gwiazdy było przekazanie człowiekowi czegoś tak radosnego, jak narodzenie Mesjasza – kometa wydaje się mało prawdopodobnym znakiem.

Większym problemem jest to, że w 3 lub 2 rpne nie było żadnych komet. Kilka cywilizacji zachowało zapisy takich zjawisk, zwłaszcza Chińczycy. Zapisy te zachowały się do dnia dzisiejszego, a przez te lata nie odnotowano w tym czasie żadnych komet.

Wreszcie kometa – z warkoczem jak z pocztówki bożonarodzeniowej – jest rzeczą bardzo oczywistą. Każdy mógł ją zobaczyć. Herod nie musiałby pytać Mędrców, kiedy coś takiego się pojawiło. Dlatego gwiazda biblijna najprawdopodobniej nie była kometą.

*

l u b.. s u p e r n o w a ?

Supernowa to wybuchająca gwiazda. Wybuchy supernowych to bardzo gwałtowny sposób, w jaki niektóre gwiazdy kończą swój żywot. Eksplozja z gigantyczną siłą wyrzuca w przestrzeń większość materii, z której zbudowana jest gwiazda. To jedne z najjaśniejszych zjawisk we Wszechświecie. Uwalniana jest w nich olbrzymia ilość energii – w ułamkach sekund wyzwala jej się tyle, ile przeciętna gwiazda produkuje w ciągu miliardów lat całego swojego istnienia.

 Supernowa pojawia się nagle w pewnym momencie, trwa z upływem czasu, wznosi się na wschodzie i może być spektakularnym zjawiskiem. Jednak żadna z nich nie pojawia się w starożytnych zapisach dotyczących tego okresu.

Poza tym, zwykli ludzie tamtych czasów znacznie lepiej niż my znali wygląd nocnego nieba. Gdyby nagle pojawiła się supernowa, prawie wszyscy by o tym wiedzieli. Znów Herod nie musiałby pytać Magów, kiedy się to zdarzyło. Jeśli Gwiazda była prawdziwym wydarzeniem astronomicznym, najprawdopodobniej nie była to również supernowa.

czas lepiej wytężyć umysł..

Jeśli Gwiazda nie była jednym ze spektakularnych obiektów astronomicznych, które przeanalizowaliśmy – co jeszcze pozostało?

Tak naprawdę to, że Herod musiał zapytać, kiedy pojawiła się Gwiazda, jest bardzo potężną wskazówką.

*

Bo każdy może spojrzeć w górę i zobaczyć planety i gwiazdy – tak wtedy, jak i dziś. Taka jest natura rzeczy na niebie. Ale najwyraźniej można było spojrzeć w górę na Gwiazdę, w ogóle nie zdając sobie z tego sprawy, że to jest właśnie ten znak. 

*

Herod o tym nie wiedział. Trzeba było zaczerpnąć wiedzy magów, aby to wyjaśnić. I kiedy wskazano już na Gwiazdę – cała Jerozolima zadrżała, a Herod rzucił się do morderczego działania.

*

Rozsądną hipotezą jest więc to, że Gwiazda musiała być czymś nie rzucającym się w oczy na normalnym nocnym niebie – ale co było mocno uderzające, gdy już zostało wyjaśnione.

A czy coś ciekawego wydarzyło się na zwykłym nocnym niebie nad Bliskim Wschodem w roku 3 lub 2 rpne ?

Dzięki astronomicznym oprogramowaniom komputerowym z zastosowaniem praw Keplera możemy to szybko sprawdzić.

*

Nasz proces eliminacji wykluczył meteory, komety i supernowe jako potencjalnych kandydatów na biblijną gwiazdę. Jedynym obiektem (poza gwiazdami) pozostającym w zasięgu optycznych możliwości obserwacyjnych tamtych czasów pozostają już tylko planety.

Jowisz i Wenus to dwa najjaśniejsze obiekty widoczne na nocnym niebie zaraz po Słońcu i Księżycu.

JOWISZ to największa planeta naszego Układu Słonecznego. Od wieków znany był jako Królewska Planeta – jego nazwa to imię największego boga w mitologii rzymskiej. Ten „gazowy olbrzym”- w przybliżeniu jedenaście razy większy od Ziemi i ponad 300 razy masywniejszy – okrąża Słońce daleko poza Ziemią, po orbicie trwającej około dwanaście lat.

W starożytności planety takie jak Jowisz były uważane za „wędrujące gwiazdy”. Skoro ludzie przypisywali królewskie cechy temu gigantycznemu wędrowcowi przez dziesiątki stuleci, czy może to mieć coś wspólnego z naszą Gwiazdą ogłaszającą narodziny króla? 

Oczywiście nie wystarczy mieć królewskie imię i reputację. Aby być Gwiazdą z Ewangelii Mateusza, Jowisz widziany z Ziemi musiałby robić dziwne rzeczy. A dokładniej – jak rozważał mag oglądający z Bliskiego Wschodu w latach 3 i 2 rpne – ruchy Jowisza musiałyby spełniać wszystkie dziewięć cech identyfikujących biblijną gwiazdę.

I co ciekawe – we wrześniu 3 rpne, w czasie żydowskiego Nowego Roku, Rosz ha-Szana, Jowisz zaczął to robić.

Sprawdźmy to !

Żydowski Nowy Rok (Rosz ha-Szana) rozpoczyna się 163 dni po święcie Paschy – pierwszego dnia miesiąca Tishrei (1 Tishrei) następującym po ostatnim dniu miesiąca Elul (29 Elul), co pokrywa się z nowiem księżyca.

Ponieważ kalendarz żydowski oparty jest na cyklu księżycowym, a używany przez nas – kalendarz gregoriański – na cyklu słonecznym, kalendarze te nie pokrywają się i święta żydowskie wypadają w różnych terminach kalendarza gregoriańskiego.

Najwcześniej żydowski Nowy Rok wypaść może w dniu 5 września, najpóźniej zaś 5 października.

Żydzi uważają to święto za pamiątkę stworzenia świata, mówiąc: „Dzień ten jest rozpoczęciem dzieła Twojego, wspomnieniem dnia pierwszego”, także – za dzień sądu oraz za początek roku cywilnego.

Co mógł zobaczyć mag obserwujący nocne niebo w czasie żydowskiego nowego roku Rosz ha-Szana?

Mag obserwujący Jowisza we wrześniu 3 rpne zobaczył dwa obiekty poruszające się tak blisko, że wydawały się dotykać. To bliskie zbliżenie ciał niebieskich jest nazywane „koniunkcją”. Nasz widz z Bliskiego Wschodu widział, jak Jowisz zbliża się do bliskiej koniunkcji z gwiazdą Regulusem (obraz powyżej).

Regulus bierze swoją nazwę od rdzenia słowa – „królewski”. Babilończycy nazywali gwiazdę Regulus Sharu, co oznacza „król”. Rzymianie nazywali ją Regulus Rex, co miało w zasadzie to samo znaczenie. 

Tak więc na początek – na początku nowego żydowskiego roku – 11 września 3 rpne – Planeta Królów spotkała Gwiazdę Królów.

Ta koniunkcja mogła w dobitny sposób wskazywać na królestwo babilońskiemu magowi, ale czy to by go zaskoczyło..?

Prawdopodobnie nie..

Jowisz przesuwa się powoli obok Regulusa mniej więcej co 12 lat. 

Załóżmy, że nasz mag miał 50-letnią karierę, powiedzmy od 20 do 70 lat. Nie wiemy, w jakim wieku byli Mędrcy, ale gdyby nasz człowiek był w drugiej połowie swojej kariery – mógł zobaczyć takie zjawisko dwa lub trzy razy wcześniej.

Orbita Jowisza chwieje się względem Regulusa, więc nie każda koniunkcja jest tak bliska, jak ta, którą widział w 3 rpne. 

Być może nasz mag z zainteresowaniem odnotował to wydarzenie, ale trudno wyobrazić sobie tu wielkie emocje. 

Więc o co chodzi..?

Planety poruszają się na tle gwiazd stałych. Z Ziemi wydają się być aktywne. Na przykład, gdybyśmy obserwowali Jowisza każdej nocy przez kilka tygodni – zauważylibyśmy, że porusza się on na wschód przez gwiaździste pole. 

Każdej nocy Jowisz wschodzi na wschodzie (spełniając drugą cechę gwiazdy biblijnej). Każdej nocy wydaje się być nieco dalej na wschód w polu gwiazd stałych. Wszystkie planety poruszają się w ten sposób.

Mało tego – wędrujące gwiazdy wykazują poza tym jeszcze inny, dziwniejszy ruch. Okresowo wydają się zmieniać kurs i cofać przez inne gwiazdy. Może się to wydawać dziwne, ale powód jest dość prosty: obserwujemy planety z ruchomej platformy – Ziemi – krążącej wokół Słońca na własnej orbicie.

A gdy Ziemia na swojej orbicie omija inną planetę – ta planeta wydaje się cofać w stosunku do pola gwiaździstego. Astronomowie nazywają ten efekt optyczny ruchem wstecznym.

W 3/2 rpne wędrówka wsteczna Jowisza przyciągnęła całą uwagę naszego maga.

Po królewskim spotkaniu Jowisza i Regulusa – Jowisz kontynuował swoją drogę przez pole gwiezdne.

 Ale potem wszedł w retrogradację. Zmienił zdanie i udał się z powrotem do Regulusa na drugą koniunkcję.

Po tym drugim przejściu ponownie zmienił kurs na jeszcze trzecie spotkanie z Regulusem, potrójną koniunkcję.

Takie potrójne spotkanie jest rzadsze. Przez kilka miesięcy nasz obserwujący mag widział, jak Planeta Królów tańczy aureolę nad Gwiazdą Królów. 

Koronacja..?

Ciekawe zachowanie Jowisza może wyjaśniać królewski aspekt Gwiazdy. 

Potrójna koniunkcja sama w sobie utwierdziłaby maga, że na scenie pojawił się nowy król. Być może..

Ale istnieje dziewięć cech Gwiazdy Betlejemskiej, a wielu wciąż brakuje..

 I w tym momencie potrzeba zauważyć, jak niezwykła jest koncentracja odpowiedniej symboliki w gwiazdach w pewnym momencie historii.

Naród żydowski składa się z dwunastu starożytnych plemion. Proroctwo żydowskie mówi, że określone plemię wyda Mesjasza – to plemię Judy.

 Symbolem plemienia Judy jest lew: 

„Judo, młody lwie, na zdobyczy róść będziesz, mój synu:
jak lew czai się, gotuje do skoku,
do lwicy podobny – któż się ośmieli go drażnić?
Nie zostanie odjęte berło od Judy
ani laska pasterska spośród kolan jego,
aż przyjdzie ten, do którego ono należy,
i zdobędzie posłuch u narodów!”
Rdz 49, 9-10

Związek Mesjasza z plemieniem Judy i z lwem jest tu ważną wskazówką. Bowiem zachowanie Jowisza na niebie autentycznie można powiązać z narodem żydowskim.

W jaki sposób..?

..ponieważ gwiaździsta koronacja – potrójna koniunkcja – miała miejsce w konstelacji Lwa!

Dzięki temu starożytni obserwatorzy gwiazd – zwłaszcza jeśli byli zainteresowani rzeczami żydowskimi – mogli śmiało dojść do wniosku, że widzą znaki żydowskiego króla.

Ale to nie wszystko..

*

Choć ostatnia księga Nowego Testamentu jest po części proroczą zagadką, to jej część dostarcza jasnych i przekonujących wskazówek dla naszych badań astronomicznych.

Apostoł Jan napisał tę księgę jako stary człowiek na wygnaniu na wyspie Patmos. Być może surowość tego wygnania lub brak towarzystwa pozostawiły mu czas na zastanowienie się nad nocnym niebem. W każdym razie bez względu na powód – Księga Objawienia jest pełna obrazów gwiazd.

W 12 rozdziale Księgi Jan opisuje dramat życia i śmierci rozgrywający się na niebie – narodziny króla:

„Potem wielki znak się ukazał na niebie:
Niewiasta obleczona w słońce
i księżyc pod jej stopami,
a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.
A jest brzemienna.
I woła cierpiąc bóle i męki rodzenia.
I inny znak się ukazał na niebie:
Oto wielki Smok barwy ognia,
mający siedem głów i dziesięć rogów
– a na głowach jego siedem diademów.
I ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:
i rzucił je na ziemię.
I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,
ażeby skoro porodzi, pożreć jej dziecię.
I porodziła Syna – Mężczyznę,
który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną.”
Ap 12, 1-5

Rodząca kobieta, smok nastawiony na dzieciobójstwo i władca narodów. Widzieliśmy już tego władcę w Księdze Rodzaju. To Mesjasz w roli Króla Królów.

Jan mówi, że kobieta, którą widział, była odziana w Słońce i miała księżyc u Jej stóp. Co on może opisywać?

Kiedy kontynuujemy nasze badanie nieba we wrześniu 3 rpne, tajemnica wizji Jana wydaje się być odkryta: opisuje on znacznie więcej niż gwiezdny taniec planety królów nad gwiazdą królów, który odkryliśmy dzięki równaniom Keplera, a który rozpoczął się wraz z żydowskim Nowym Rokiem.

*

Kiedy Jowisz rozpoczynał koronację Regulusa, na niebie pojawił się kolejny zaskakujący symbol.

Tak naprawdę fragment św. Jana o narodzinach Króla jest nam doskonale znany. Słyszeliśmy go nie raz..

Kto jest dzieckiem ? – proste – to Jezus Chrystus jako Król Królów..

..kobietą ? – Maryja.

Kim jest smok czekający u stóp dziewicy, aby pożreć Jej Dziecię ? – to król Herod.

Oczywiście święty Jan w innych miejscach Księgi Objawienia mówi, że smokiem jest szatan – to jasne, ale w ludzkim ujęciu widzimy również, że smokiem był Herod.

*

Zdumiewające w tej treści jest jednak to – i w pewnym sensie być może nawet odkrywcze – szczególnie dla tych, którzy lubią obserwować nocne niebo – że ten fragment, to co Jan opisuje – to owszem – jak najbardziej narodziny Jezusa – ale on to widzi na niebie!

A w jaki sposób ?

Gdy odnajdziemy na nocnym niebie konstelację Panny – niezależnie od miejsca obserwacji (pod warunkiem, że nie ma tam oświetlenia) – to szybko spostrzeżemy gwiezdny wieniec na jej głowie.. (zdjęcie poniżej)

*

Święty Jan naliczył gwiazd dwanaście.. oczywiście może to być dla wielu sporną kwestią, ale tak naprawdę wszystko zależy od stopnia zaciemnienia nieba.. Faktem jest, że ten wieniec dość wyraźnie rzuca się w oczy..

*

Gdy do tego spostrzeżemy gwiazdozbiór Smoka podążający kilka konstelacji za Panną, który jest na tyle duży – by faktycznie swym ogonem strącić z nieba 1/3 gwiazd..(zdjęcie poniżej) – to wizja św. Jana wydaje się w tym momencie bardziej zrozumiała..

Mało tego – właśnie to zrozumienie prowadzi nas do kolejnego odkrycia..

*

Bo gdy wrócimy do animacji nieba z 11 września 3 rpne – zobaczymy, że wraz z początkiem nowego roku Rosz ha-Szana, za Jowiszem (w konstelacji Lwa) podąża Panna – Dziewica.

..i że Ona jest odziana w słońce..i że ma Księżyc pod swymi stopami..

Kiedy Jowisz i Regulus spotkali się po raz pierwszy, Panna wstała odziana w Słońce. I jak powiedział Jan – księżyc był u Jej stóp. Był to nów księżyca, symbolicznie zrodzony u stóp Dziewicy (poniżej w powiększeniu).

Identyczne znaki na niebie mogli zauważyć mieszkańcy Jerusalem w tym czasie:

*

Te rzeczy już z pewnością mogły doprowadzić naszego maga do wniosku, że faktycznie narodził się żydowski król. 

A gdyby zinterpretować te znaki jako czas poczęcia, początek ludzkiego życia (a więc Zwiastowanie) – czy dziewięć miesięcy później na niebie można by zobaczyć coś interesującego? W rzeczy samej..

W czerwcu następnego roku Jowisz zakończył koronację Regulusa.

Planeta Królów podróżowała dalej przez pole gwiezdne w kierunku kolejnego spektakularnego spotkania, tym razem z Wenus – Matką Planetą (oczywiście wszystko dzieje się w konstelacji Lwa).

Ta koniunkcja była tak bliska i tak jasna, że jest dziś pokazywana w setkach planetariów na całym świecie przez naukowców. 

Planetaria przedstawiają to zjawisko, ponieważ to, co zrobił Jowisz, jest wspaniałym widowiskiem. Jowisz dołączył do Wenus. Planet nie można było odróżnić gołym okiem.

Jowisz – Królewska Planeta oraz Wenus – Matka Planeta, weszły w bardzo bliską koniunkcję. Starożytni nie mogli tego zrobić wtedy, ale my w programie komputerowym możemy dokonać zbliżenia.

Gdyby nasz mag miał teleskop, mógłby zobaczyć, że planety leżą jedna na drugiej – jak ósemka, ale nie blokują się wzajemnie. Każda z nich wniosła pełną jasność do tego, co stało się najjaśniejszą gwiazdą, jaką nasz człowiek kiedykolwiek widział.

W ten sposób Jowisz zakończył etap gwiezdnego tańca, gdy zachodził na zachodzie. Tego wieczoru nasz babiloński mag oglądał widowisko swojej kariery. Znamy mechanikę nieba.. możemy je skanować lata wstecz i wiemy, że nikt z żyjących nigdy wcześniej nie widział takiego połączenia.

Czy mędrcy zaczęli planować swoją podróż we wrześniu, gdy Jowisz zaczął swój gwiezdny taniec – tego nie wiemy.. ale dziewięć miesięcy później na ten widok któryś z nich z pewnością mógłby krzyknąć: „Na co czekamy? W drogę!”

*

Bo całkiem słuszne jest przypuszczenie, że to był właśnie moment narodzenia Mesjasza (17 czerwiec 2 rpne)..

*

I tak pod koniec podróży, która mogła trwać tygodnie lub miesiące – uczeni przybyli do Jerozolimy.

 Opowiedzieli swoją historię i „cała Jerozolima była zaniepokojona”. Herod chciał wiedzieć dwie rzeczy: kiedy pojawiła się Gwiazda i gdzie jest to dziecko. Mędrcy przypuszczalnie opisali czas wydarzeń rozpoczynających się we wrześniu 3 rpne i trwających do czerwca 2 rpne. Herod wysłał ich do Betlejem w poszukiwaniu dziecka z rozkazem, aby wrócili i powiedzieli, gdzie jest.

*

Aby zakwalifikować się jako gwiazda biblijna, Jowisz musiałby wyprzedzić Mędrców podczas wędrówki na południe z Jerozolimy do Betlejem. I rzeczywiście, w grudniu 2 rpne, jeśli Mędrcy we wczesnych godzinach rannych spojrzeli na południe, nad miastem narodzin Mesjasza zawisła Planeta Królów.

Mamy już 8 cech, które mogłyby zakwalifikować Jowisza, jako gwiazdę biblijną:

-> Pierwsza koniunkcja Jowisza z Regulusem oznaczała narodziny poprzez skojarzenie tego dnia z Panną obleczoną w słońce z księżycem w nowiu u stóp. Już potrójna koniunkcja sama w sobie może wskazywać na nowego króla.

-> Koronacja Planety Króla na Gwiazdę Królów oznaczała królewskość.

-> Potrójne połączenie zaczęło się od żydowskiego Nowego Roku i miało miejsce w konstelacji Lwa, pokazując związek z żydowskim plemieniem Judy (i proroctwami żydowskiego Mesjasza).

-> Jowisz wschodzi na wschodzie.

-> Wszystkie te zjawiska pojawiały się w precyzyjnych, możliwych do zidentyfikowania czasach.

-> Herod nie wiedział o tych rzeczach; były to zdarzenia astronomiczne, które miały znaczenie tylko wtedy, gdy zostały wyjaśnione przez ekspertów.

-> Wydarzenia miały miejsce w czasie wystarczającym, by Mędrcy mogli zobaczyć je zarówno u siebie ze Wschodu (Babilon), jak i po ich przybyciu do Jerozolimy.

-> Jowisz wyprzedzał Trzech Króli, gdy szli na południe z Jerozolimy do Betlejem.

Ale dziewiąta cecha wymagałaby, aby Jowisz zatrzymał się nad Betlejem. Czy planeta mogła to zrobić?

Problem z zatrzymaniem planety nie polega na tym, że planety nie mogą się zatrzymać. Jest dokładnie odwrotnie. Problem polega na tym, że planety w zasadzie są nieruchome z punktu widzenia ludzkiego obserwatora. 

Niebo porusza się nad Ziemią z prędkością o połowę mniejszą od wskazówki godzinowej na zwykłym zegarze. Jego ruch jest niezauważalny gołym okiem. Jeśli więc wszystkie gwiazdy i planety stoją w miejscu, co mógł mieć na myśli święty Mateusz?

*

Astronom śledzący ruch planet w gwiezdnym polu obserwuje nie tyle w skali minut, ile w dłuższej skali – dni, tygodni i miesięcy.

I w tej skali czasu Jowisz faktycznie się zatrzymał!

Dokładnie 25 grudnia 2 rpne, wchodząc w retrogradację, Jowisz osiągnął całkowite zatrzymanie w swojej podróży na tle gwiazd stałych (ruch wsteczny). 

Mędrcy patrzący z Jerozolimy zobaczyli, jak zatrzymał się na niebie nad małym miasteczkiem Betlejem.

– 25 grudnia 2 rpne –

Czy to oznacza, że Mędrcy dotarli wtedy do Betlejem..?

– Wygląda na to, że tak –

We wrześniu 3 roku p.n.e. Jowisz koronuje Regulusa w gwiazdozbiorze Lwa. Za nim wschodzi Panna odziana w Słońce, z Księżycem w nowiu u stóp.

Rosz ha-Szana: żydowski Nowy Rok.

Dziewięć miesięcy później największa planeta razem z najjaśniejszą planetą tworzą najjaśniejszy układ, jakiego nikt wcześniej nie widział.

Gdzie?

– Dokładnie nad Jerozolimą.

Mędrcy prawdopodobnie przybywają około listopada – początku grudnia.

Idą do Heroda i mówią: 'Widzieliśmy Gwiazdę. Gdzie jest królewskie Dziecię?’

Herod odpowiada: ’..w Betlejem’.

Mędrcy opuszczają Jerozolimę i kierują się na południe do Betlejem.

Jeden z nich, który prowadzi obliczenia matematyczne dla całej grupy, mówi:’Poczekajcie! Zobaczcie – gwiazda cofa się! Jest nad Betlejem.’

Na podstawie równań Keplera widzimy, że stało się to dokładnie 25 grudnia 2 roku p.n.e.

Przez parę kolejnych dni z punktu widzenia ziemskiego obserwatora planeta znajdowała się w tym samym miejscu, po czym zaczęła się nieznacznie cofać (ruch wsteczny).

Czy Mędrcy znajdują chłopczyka właśnie w dniu 25 grudnia ? – Tego nie wiemy, ale to stało się na pewno około tej daty.

Czy Dziecię mieszka jeszcze w żłobie?

– Nie. Jest już w domu.

W języku greckim opisany jest jako paidion – co znaczy dziecko (już nie niemowlę).

Odnajdują Je, wręczają dary i całkiem możliwe, że to wszystko mogło wydarzyć się podczas naszych Świąt Bożego Narodzenia.

*

Jak widać z powyższych analiz – tajemnica Gwiazdy Betlejemskiej nie ogranicza się więc tylko do epizodu jednego wieczoru..

Ale jest jeszcze więcej!

Jeśli biblijne wskazówki doprowadziły nas do nieba narodzin Mesjasza, czy mogą prowadzić również do niebiańskiej pieśni żałobnej unoszącej się nad Jerozolimą?

Odpowiedź brzmi: Tak! ..bo na niebie jest zapisane więcej, niż tylko to, że Mesjasz przyszedł. Ale żeby zobaczyć te rzeczy, musimy wiedzieć, kiedy spojrzeć w górę.

Datowanie ukrzyżowania

Wiele prac naukowych dotyczy daty ukrzyżowania Jezusa z Nazaretu. Ten dorobek, wraz z historią rzymską i żydowską, archeoastronomią i słowami Biblii, pozwala określić dzień i prawie moment Jego śmierci.

*

Zgodnie z prawem i zwyczajem – naród żydowski w czasach Jezusa przyjął szabat jako dzień całkowitego odpoczynku:

„Nie wynoście żadnych ciężarów ze swych domów w dzień szabatu ani nie wykonujcie żadnej pracy, lecz raczej święćcie dzień szabatu, jak nakazałem waszym przodkom.” Jr 17, 22

Ponieważ nie można było wykonywać żadnej pracy w szabat (nasza sobota), piątek stał się Dniem Przygotowania. Był to dzień, w którym jedzenie i inne rzeczy potrzebne na sobotę były przygotowywane z wyprzedzeniem.

*

Wszystkie cztery Ewangelie mówią, że Jezus został ukrzyżowany w piątek, w Dzień Przygotowania. Jest to również wspólny konsensus Ojców Kościoła i uczonych w historii Kościoła.

*

Ewangelie podają również, że ukrzyżowanie miało miejsce w przeddzień święta Paschy, co daje nam solidne połączenie ze starożytnym żydowskim systemem kalendarzowym. 

Pascha zawsze zaczyna się o zmierzchu 14 dnia żydowskiego miesiąca księżycowego Nisan. 

*

W kalendarzu żydowskim (tak, jak i w naszym), numerowany dzień miesiąca nie jest stały i może przypadać w dowolnym dniu tygodnia. 

Ta ruchomość między dniami tygodnia jest powodem, dla którego informacja o święcie Paschy jest tak potężna.

Dlaczego..?

Bo widzimy, że ukrzyżowanie musiało nastąpić w roku, w którym 14 Nisan wypadł w piątek (Dzień Przygotowania). A to znacznie zawęża sprawę.
 

Starożytni historycy niebiblijni odnotowują, że Jezus został skazany na śmierć przez Poncjusza Piłata.

*

Jako przykład Tacyt podaje w Rocznikach – księdze XV – że „Chrystus, od którego wywodzi się imię 'chrześcijanin’, poniósł za panowania Tyberiusza najwyższą karę z rąk jednego z naszych prokuratorów, Poncjusza Pilatus…”

Józef Flawiusz zapisuje w Starożytności (księga XVIII), że „… Piłat, na sugestię głównych mężów wśród nas, skazał [Chrystusa] na krzyż…”


*

Piłat był rzymskim prokuratorem Judei w latach 26-37 rne. To ogranicza nasze poszukiwania daty do tamtych lat. 

 Wiemy już, że Jezus urodził się w 2 rpne. Księga Łukasza opisuje:

 „Sam zaś Jezus rozpoczynając swoją działalność miał lat około trzydziestu.” (Łk 3, 23)

..a Księga Jana odnotowuje trzy doroczne Paschy podczas służby Jezusa:

„Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił.” (J 2, 23)

*

„Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha.” (J 6, 3-4 – cudowne rozmnożenie chleba)

*

„Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.” (J 13, 1)

Te informacje wskazują datę ukrzyżowania na początku lat 30-tych AD. W tamtych latach 14 Nisan – Dzień Przygotowania – wypadł w piątek dwukrotnie: 7 kwietnia 30 rne i 3 kwietnia 33 rne.

Aby przekonać się, która to data – potrzeba przeanalizować kilka ważnych faktów. W pierwszej kolejności idziemy na dwór cesarski..


Tyberiusz Cezar (42 rpne – 37 rne) zmęczony codziennymi obowiązkami cesarskimi, w 26 rne przeszedł na wyspę Capri. Tam, poza zasięgiem wzroku opinii publicznej, prowadził życie pełne niewypowiedzianej deprawacji i okrucieństwa.

Do zarządzania Rzymem z Capri, Tyberiusz zostawił regenta w stolicy. Był to Aelius Sejanus – kapitan Gwardii Pretoriańskiej. Sejanus okazał się politycznie zdolny i najwyraźniej lojalny wobec Tyberiusza, ale był człowiekiem przebiegłym i bezwzględnym.

W ciągu 5 lat, zarządzając Imperium, Sejanus zręcznie zaaranżował wygnanie, uwięzienie, samobójstwa i inne eliminacje wielu swoich przeciwników, a potencjalnych następców Tyberiusza, w konsekwencji czego został aresztowany i skazany na śmierć 18 października 31 rne.

Dlaczego ta data ma znaczenie ?

Ponieważ historia rzymska i biblijna przecinają się. W czasach swojej świetności Sejanus najpierw wywarł wpływ, a następnie sam wyznaczył wielu urzędników cesarskich, w tym jednego Poncjusza Piłata. Piłat został prefektem Judei mniej więcej w czasie, gdy Tyberiusz oddał Rzym za Capri. 

Sejanus był notorycznym antysemitą.. tym samym Piłat sprawując swe rządy w Judei – kierował się antyżydowską polityką swojego dobroczyńcy.

W księdze Łukasza możemy odnaleźć fragment mówiący nam o tym, w jaki sposób Piłat traktował Żydów:

„W tym samym czasie przyszli niektórzy i donieśli Mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar.” (Łk 13, 1)

Takie działania Piłata były okropną profanacją dla narodu żydowskiego.

Z pism Józefa Flawiusza wiemy o tym, jak Piłat przystąpił do instalacji wizerunków Tyberiusza w żydowskiej świątyni w Jerozolimie, co było również poważnym wykroczeniem. Konfiskował ofiary religijne składane przez Żydów na opłacenie rzymskich projektów pracy..

 
A podczas ukrzyżowania Jezusa umieścił na krzyżu napis, który głosił że jest On „Królem Żydów” – szydząc w ten sposób z żydowskiego przywództwa.

Domeną Piłata było ciągłe utrudnianie życia swoim poddanym. Dlaczego więc teraz miałby ulegać ich wrzaskom przeciwko Jezusowi?

Dlaczego nie uwolnić Jezusa, choćby po to, by znów po raz kolejny zirytować kapłanów, którzy wzywali do Jego śmierci?

Zapisy biblijne odzwierciedlają intencję Piłata, by uwolnić Jezusa – i prawie to zrobił. Ale coś się zmieniło. 

Coś sprawiło, że Piłat – choć niechętnie zareagował na żydowskich przywódców – to jednak przystał na ich żądanie, zamiast traktować ze swoją zwyczajową złośliwą pogardą.

To coś, co się zmieniło – to Sejanus..

Sejanus nie żył. Co gorsza dla Piłata – po niespodziewanej egzekucji jesienią 31 roku – Tyberiusz zaczął wykorzeniać nominowanych i sprzymierzeńców Sejana, w tym jego urzędników. Wielu zostało osądzonych, długo torturowanych i straconych w sposób mający na celu maksymalizację terroru. 

Tyberiusz wydał również kontr-mandaty na rozkazy i politykę Sejana, w tym także jego antysemicką politykę. Nowa oficjalna linia polegała więc na „zostawieniu Żydów w spokoju”.

Urzędnicy tacy jak Piłat – po 18 października 31 rne – żyli w śmiertelnym kontekście politycznym.

Jeśli „proces” Jezusa miał miejsce po tej dacie, dziwna sprzeczność Piłata w zachowaniu wobec Jezusa i żydowskich przywódców nie wydaje się być już dziwna – w tym momencie historii jego uprzedzenia mogły kosztować go życie. 

Znając ten kontekst, możemy również głębiej zrozumieć, dlaczego Piłat bał się Żydów, którzy domagali się egzekucji Chrystusa.

*

Teraz cofnijmy się wstecz o kilka wieków przed Chrystusem.. do pewnego proroctwa, które mocno przemawiało do świadomości żydowskiej, wskazując na datę przyjścia Mesjasza:

„Ustalono siedemdziesiąt tygodni
nad twoim narodem i twoim świętym miastem,
by położyć kres nieprawości,
grzech obłożyć pieczęcią
i odpokutować występek,
a wprowadzić wieczną sprawiedliwość,
przypieczętować widzenie i proroka
i namaścić to, co najświętsze.
Ty zaś wiedz i rozumiej:
Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo,
że nastąpi powrót i zostanie odbudowana
Jerozolima, do Władcy-Pomazańca –
siedem tygodni
i sześćdziesiąt dwa tygodnie;
zostaną odbudowane dziedziniec i wał,
w czasach jednak pełnych ucisku.
A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach
Pomazaniec zostanie zgładzony
i nie będzie dla niego…
Miasto zaś i świątynia
zginie wraz z wodzem, który nadejdzie.
Koniec jego nastąpi wśród powodzi,
i do końca wojny
potrwają zamierzone spustoszenia.
Utrwali on przymierze dla wielu
przez jeden tydzień.
A około połowy tygodnia
ustanie ofiara krwawa i ofiara z pokarmów.
Na skrzydle zaś świątyni
będzie ohyda ziejąca pustką
i przetrwa aż do końca,
do czasu ustalonego na spustoszenie”». (Dn 9, 24-27)

Ten tekst prorocki – pochodzący z księgi Daniela – to jedyne w Starym Testamencie bardzo konkretne czasowe wskazanie wypełnienia się zapowiedzi przyjścia Mesjasza.

Wielu biblistów próbowało wyliczyć i określić, jakie jest znaczenie tych siedemdziesięciu siódemek w świetle historii.

Ale problem ze wszystkimi obliczeniami jest taki, że żadne nie mają pełnej jasności, gdyż język biblijny interpretuje historię z Bożej perspektywy nie podając ścisłej chronologii wydarzeń.

Ciekawy natomiast jest fakt, że wielu komentatorów tekstu sprowadza swe wyliczenia do jednej daty.

Według nich tydzień po hebr.to „Shabuah” – co znaczy „siedmiolecie”. Gabriel powiedział Danielowi, że po dekrecie o odbudowie będzie „siedem siódemek” (czyli 49) plus „sześćdziesiąt dwie siódemki” (czyli 434), a więc 483 lata.

Po tych 483 latach Namaszczony miał zostać odcięty. Byłby to zatem rok ukrzyżowania..

W czasach starożytnych nasz nowoczesny system kalendarzowy nie był używany. W innych proroczych fragmentach używa się roku księżycowego (równego 360 dniom). 

Po przeliczeniach 483 lata księżycowe to 476 lat w naszym kalendarzu.

Pozostaje pytanie – od kiedy je liczyć..

Według słów Gabriela – od wydania dekretu o przywróceniu i odbudowie Jerozolimy..

Taki dekret odnotowuje prorok Nehemiasz datując go na dwudziesty rok panowania Artakserksesa.. W naszym kalendarzu to data 444 rpne.

Licząc 476 lat od 444 rpne i pamiętając, że nie ma roku o numerze „zero” naszej ery – odkrywamy, że Mesjasz zostanie odcięty w 33 rne. 

Oczywiście tu można mieć jakieś ale..

..bo to aż nazbyt proste..

..bo takie interpretacje liczb nigdy nie zgadzają się dokładnie, lecz zawsze mniej więcej..

itd., itd…

Trzeba jednak pamiętać, że Jezus Chrystus, nazywając siebie „Synem człowieczym”, wielokrotnie wskazywał, że to proroctwo wypełniło się w Jego osobie.

*

Poza tym inny tekst prorocki mówi:

„Nie zostanie odjęte berło od Judy
ani laska pasterska spośród kolan jego,
aż przyjdzie ten, do którego ono należy,
i zdobędzie posłuch u narodów!” Rdz 49, 10

Berło zostało zabrane Judzie w czasach Chrystusa; wtedy panował Herod Wielki – ostatni żydowski król – a po jego śmierci państwo Izrael straciło wszelką autonomię aż do 1948 r.

*

Na dodatek świątynia jerozolimska została całkowicie zniszczona w 70 roku. W związku z tym skończyło się kapłaństwo starotestamentowe i składanie ofiar. Po żydowskich powstaniach przeciwko okupacji rzymskiej w 70 i 132 roku nastąpiło całkowite rozproszenie Żydów po całym świecie.

Możemy mieć już coraz większą pewność, że data ukrzyżowania to prawdopodobnie 3 kwietnia 33 roku n.e.

*

Ale jeszcze rozważmy pewien argument Piotra..

*

Biblia informuje, że zmartwychwstały Mesjasz polecił swoim uczniom, aby nie opuszczali Jerozolimy, dopóki nie otrzymają mocy od Ducha Świętego. Prawdopodobnie mogli być mocno zdezorientowani, ale ostatecznie zrobili tak, jak im Jezus polecił.

*

Byli tam nadal na żydowskich obchodach Pięćdziesiątnicy – 50 dni po święcie Paschy i ukrzyżowaniu. Jerozolima była pełna czcicieli z całego Bliskiego Wschodu. Biblia donosi o nagłych, wstrząsających wydarzeniach podczas tej uroczystości: odgłos wielkiego pędzącego wiatru, coś jak płomienie unoszące się nad uczniami. 

*

Równie dziwne jest to, że uczniowie zaczęli rozmawiać w językach, których się nie nauczyli. Zrozumiała je niezliczona rzesza zagranicznych gości odwiedzających miasto.

*
 

Hałaśliwy tłum przepychał się bliżej. Podróżni słyszeli własne języki i byli mocno zdezorientowani:

„Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć: «Co ma znaczyć?» – mówili jeden do drugiego. «Upili się młodym winem» – drwili inni.”Dz 2, 12-13

Apostoł Piotr zerwał się z miejsca. Możemy sobie wyobrazić jego wyciągniętą rękę, by uspokoić tłum. 

„«Mężowie Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów! Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia, ale spełnia się przepowiednia proroka Joela:
W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało,
i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze,
młodzieńcy wasi widzenia mieć będą,
a starcy – sny.
Nawet na niewolników i niewolnice moje
wyleję w owych dniach Ducha mego,
i będą prorokowali.
I sprawię dziwy na górze – na niebie,
i znaki na dole – na ziemi.
Krew i ogień, i kłęby dymu,
słońce zamieni się w ciemności,
a księżyc w krew,
zanim nadejdzie dzień Pański,
wielki i wspaniały.
Każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego,
będzie zbawiony.
Mężowie izraelscy, słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami wiecie, tego Męża, który z woli postanowienia i przewidzenia Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście.” Dz 2, 14-23

Piotr zapewnia, że proroctwo Joela się wypełniło i że jego słuchacze o tym wiedzą, bo sami widzieli znaki. A więc argument ten nie miałby dokładnie przekonującej siły, gdyby słuchacze Pawła i Piotra nie wiedzieli o tym, że takie znaki się pojawiły. 

*

To mocny dowód na to, że się wydarzyły:

„słońce zamieni się w ciemności,
a księżyc w krew” 

Ewangelie wspominają, że słońce zaćmiło się w dniu ukrzyżowania od południa do 3 po południu w przeliczeniu na nasz obowiązujący czas. 

„A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej.” Mk 15, 33

Potwierdzają to również starożytne źródła pozabiblijne. 

Phlegon Trallianus – grecki pisarz i historyk (ur. ok. 80 rne), w swoim dziele mówi wyraźnie o zjawiskach atmosferycznych: 

”W czwartym roku, 202 Olimpiady [32/33 rne], doszło do zaćmienia słońca, większego i doskonalszego niż jakiekolwiek, które zaszło przed tymże; w szóstej godzinie, dzień zamienił się w ciemną noc, tak że gwiazdy było widać na niebie, a trzęsienie ziemi w Bityni obaliło wiele budynków miejskich w Nicei” („Zestawienie olimpijskich zwycięzców i czasów„)

Jak zauważył Phlegon – to zaćmienie nie było zwyczajne.

Czy to w ogóle było zaćmienie słońca?

Potwierdził to również inny grecki historyk – Sextus Julius Africanus, zdając sobie sprawę, że ciemność ta nie mogła być wynikiem zaćmienia Słońca, gdyż takie zaćmienie nie może nastąpić w czasie pełni księżyca.

„Na cały świat ścisnęła najstraszniejsza ciemność; trzęsienie ziemi rozerwało skały i wiele miejsc w Judei i innych okręgach zostało zburzonych. Tą ciemność Thallus w trzeciej księdze swojej Historii nazywa, jak mi się wydaje bez powodu, zaćmienie słońca”. (S.J.Africanus „Chronographiai„)

Tradycyjne zaćmienie słoneczne możliwe jest jedynie, gdy ziemski satelita znajduje się w nowiu:

Chociaż sposób zaciemnienia w czasie ukrzyżowania Jezusa jest wciąż tajemnicą – kolejne badania mogą dostarczyć wiele wskazówek.

Chłodny naukowy umysł zapytałby pewnie, co to za zaćmienie, które spowija ciemnością jedno tylko miasto i to na całe trzy godziny (choć od początku do końca przejścia przez tarczę słoneczną mogłoby minąć niewiele mniej)?

.. albo jakie jest prawdopodobieństwo, że zbiegnie się ono w czasie z trzęsieniem ziemi ?

Mniej chłodny spróbuje połączyć obie „anomalie” np. wybuchem wulkanu.

 
Izrael znajduje się w czystej strefie subdukcji.

Wzgórza Golan są płaskowyżem holoceńskiego pola wulkanicznego, które poszerza się w kierunku północno-wschodnim prawie do Damaszku. Cały obszar jest pokryty nieczynnymi już stożkami wulkanicznymi.

Góra Hermon jest geologicznie oddzielona od pola wulkanicznego Wzgórz Golan. Blisko Hermonu znajduje się jezioro Birkat Baran, które zajmuje dawny krater wulkanu.

Całe pasmo na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego usiane jest więc wulkanami, a wiele źródeł odnotowuje aktywność tektoniczną w dniu egzekucji Chrystusa.

A co z krwistym księżycem?

I o ile możliwość zaistnienia w tamtym czasie tradycyjnego zaćmienia słonecznego właściwie wykluczyliśmy, to już zjawisko „krwawego księżyca” jak najbardziej wpisuje się w obraz tragicznych wydarzeń z 3 kwietnia 33 r.

Równania Keplera wskazują, że księżyc stał się krwistoczerwony, spełniając wizję Joela, który prorokował o księżycu przemienionym w krew, i że wszyscy zebrani to widzieli. Ale co się właściwie stało?

W literaturze starożytnej, nie tylko w Biblii – krwawy księżyc oznacza zaćmienie Księżyca. Dlaczego krwawy? Bo kiedy księżyc jest w zaćmieniu, znajduje się w cieniu Ziemi. Nie otrzymuje bezpośredniego światła od słońca, ale jest oświetlony jedynie słabym światłem załamanym i poczerwienionym przez ziemską atmosferę. Księżyc podczas zaćmienia świeci matową czerwienią.

Za pomocą równań Keplera możemy dokładnie określić, kiedy wystąpiły historyczne zaćmienia. Być może nic nas już nie zdziwi, gdy dowiemy się, że tylko jedno zaćmienie Księżyca podczas Paschy było widoczne z Jerozolimy, gdy Piłat sprawował urząd. I miało to miejsce dokładnie 3 kwietnia 33 roku, w Dzień Krzyża.

Ten dzień nastąpił po nocy okropności przepowiedzianej przez proroka Izajasza, który napisał, że Mesjasz będzie tak dotkliwie bity – aż do „zeszpecenia ponad ludzkie podobieństwo”. 

I w takim stanie zaprowadzono Go na Golgotę, „miejsce czaszki” i ukrzyżowano o 9ej rano naszego czasu. On wytrwał na krzyżu ok. sześć godzin.

*

Ale kiedy On wisiał na krzyżu – rozpętało się piekło..

Były trzęsienia ziemi, tak duże, że bloki kamienne pękały..

Biblia mówi, że w południe na 3 godziny pociemniało niebo. Joel w swojej wizji dotyczącej śmierci Jezusa opisuje kłęby dymu, które zasłoniły słońce.

W świątyni jerozolimskiej tylko kapłani mogli wejść do obecności Boga — gruba zasłona oddzielała Miejsce Najświętsze od zwykłych ludzi. Podczas ukrzyżowania zasłona ta została rozdarta, od góry do dołu, symbolizując, że od teraz wszyscy ludzie mają dostęp do Miejsca Najświętszego – do Boga, ponieważ ofiara Mesjasza to umożliwiła.

Groby zostały otwarte.

W ciemności i zgiełku tych znaków nawet strażnicy rzymscy żałowali swojego udziału w zabójstwie.

Jezus zmarł o godzinie 15-ej. Został usunięty z krzyża przed zapadnięciem zmroku, aby zachować świętość zbliżającej się Paschy.

Ale znaki nie przestały się ukazywać..

*

Kiedy księżyc wzeszedł tego wieczoru, był krwistoczerwony – w zaćmieniu. Możemy sobie wyobrazić zdumienie tych, którzy byli obecni w tym wszystkim, i ich rosnący strach, gdy to zobaczyli.

Gdy po wszystkich wydarzeniach tamtego dnia wschodzi jeszcze księżyc koloru krwi..

*

Dzięki równaniom Keplera możemy zobaczyć, co się działo dokładnie w tych godzinach na niebie..

– ale potrzeba jeszcze uporządkować różnice czasowe –

„A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: «Eloi, Eloi, lema sabachthani», to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” Mk 15, 33-34

*

Wiemy, że Jezus zmarł o godzinie 15-ej naszego czasu..

Tylko dlaczego biblijna godzina dziewiąta jest naszą godziną piętnastą?

W czasach życia Chrystusa umownie liczono dni jako czas od wschodu do zachodu słońca. Potwierdzenie tego znajdujemy w Ewangelii św. Jana „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin?” (J. 11, 9). I tak godzina wschodu (6rano) to była godzina zerowa. Tymczasem teraz godzina zerowa to północ, początek doby.

I według tego założenia:

-> godzina 3 – to nasza godzina 9 rano;
-> godzina 6 – to nasza 12 w południe;
-> a godzina dziewiąta według ówczesnego pomiaru czasu w Jerozolimie to godzina piętnasta naszego czasu, itd.

..przy czym należy pamiętać, że biblijna godzina dziewiąta – czyli nasza piętnasta – nie była równa rzeczywistej godzinie czasu słonecznego w Jerozolimie..

Czas słoneczny – dla przypomnienia – to czas, wyznaczany przez Słońce. Innymi słowy – w momencie, kiedy znajduje się ono najwyżej nad horyzontem – jest godzina 12:00.

Przyczyną tych różnic czasowych, jak wiadomo – jest położenie geograficzne i związane z nim strefy czasowe..

..poza tym okolice Jerozolimy nie leżą dokładnie w strefie równikowej, a więc – co do zasady – choć nie aż tak duża, jak u nas – ale jednak istnieje różnica między długością dnia, a długością nocy, której ogólnie starożytni nie uwzględniali w tamtejszym pomiarze czasu.

Na szczęście – wykorzystując program komputerowy – nie musimy ręcznie przeliczać tych wszystkich odchyleń – a nawet mamy możliwość wyboru, w jakim czasie chcemy dokonać obserwacji..

Oczywiście można się też pokusić do ręcznego przeliczenia czasów.. Niezależnie od zastosowanej metody – widzimy, że między naszym rzeczywistym czasem środkowoeuropejskim słonecznym, a rzeczywistym słonecznym czasem Jerozolimy mamy różnicę 1 godziny..

*

Jak mówi Ewangelista – o godzinie dziewiątej – czyli o 15-ej czasu obecnie obowiązującego w naszej strefie – Jezus umarł..

*

Możemy więc zobaczyć, jak wyglądało niebo dokładnie w tej godzinie w Jerozolimie..

Jak widać – słońce chyli się ku zachodowi i niewiele czasu pozostało do końca dnia..

Trzeba było złożyć Jezusa do grobu, by zdążyć przed zachodem słońca.. a zostały praktycznie 2 godziny..

– Zauważmy to..! –

Tylko 2 godziny na zdjęcie z krzyża, opłakanie zmarłego, załatwienie grobu, złożenie Ciała i powrót do domu..

Nie miał nasz Zbawiciel ani godnych narodzin – ani tym bardziej godnego odejścia..

*

Ewangeliści to potwierdzają – pogrzeb odbył się w wielkim pośpiechu i nie zachowano zwykłych reguł obrządku.

*

Święty Marek, pisząc o tym, że Józef owinął ciało płótnem (Mk 15,46) – podkreśla ten pospieszny charakter pogrzebu i używa greckiego słowa eneileo – wcisnąć, wpakować, wepchnąć.

*

Z kolei Mateusz i Łukasz łagodzą wrażenie braku czci wobec zwłok i wprowadzają słowo entylisso – owinąć.

*

Ewangeliści nie wspominają o obmyciu zwłok wodą, co jest kolejnym znakiem pośpiechu. Chodziło o to, żeby ciało spoczęło w grobie przed zmrokiem.

*

Około dwie godziny później, gdy słońce zachodzi – jednocześnie na wschodzie pojawia się księżyc.. (zdjęcie powyżej)

*

W dniu egzekucji Jezusa, zgodnie z tradycją żydowską, o wschodzie Księżyca w pełni rozpoczynał się szabat oraz Pascha, dlatego oczekiwano tego zjawiska niecierpliwie, żeby rozpocząć ceremonię.

*

Księżyc, jak zwykle w takich razach był pilnie wypatrywany, ale ku zdumieniu obserwatorów ukazał się – w krwistym kolorze – nieznacznie wyszczerbiony wskutek ostatniej fazy zaćmienia (w przybliżeniu poniżej):

To nieoczekiwane zjawisko mogło być interpretowane jako nadprzyrodzony znak i być może z tego powodu Żydzi i Piłat w ciągu nadchodzącej nocy zmienili stanowisko i następnego dnia zaciągnęli straże przy grobie Jezusa.

Ale jest coś więcej, czego nie mogli zobaczyć..

Gdy księżyc wschodzi – jest już w ostatniej fazie zaćmienia – a to oznacza, że zaćmienie rozpoczęło się poniżej horyzontu – pod widnokręgiem.

Oni nie mogli tam wtedy spojrzeć, ale my – poprzez program komputerowy – możemy..

*

Dlatego wróćmy raz jeszcze:

..Jezus złożony do grobu – jest godzina zachodu słońca i wschodu księżyca w końcowej fazie zaćmienia..

Widok poniżej celowo przesuwamy w górę, aby można było odkryć widnokrąg i zobaczyć, co wydarzyło się wcześniej pod horyzontem – poza zasięgiem ich oczu..

Gdy odkleimy widnokrąg w programie komputerowym i wyeliminujemy atmosferę ziemską, tak iż zobaczymy widok nocnego nieba pod horyzontem w Jerozolimie – będzie to wyglądać następująco:

– jeszcze raz księżyc w powiększeniu poniżej –

Pamiętamy, że to ten sam wschodzący księżyc widoczny nad horyzontem (widok bez atmosfery ziemskiej).

Wystarczy więc teraz cofnąć czas do tyłu i zobaczyć, co działo się z księżycem, a co było niedostępne dla obserwatora tamtego strasznego dnia.

*

Jest godzina 14.00 naszego czasu..

– Jezus jest wciąż żywy na krzyżu –

– ale niebo już pociemniało według opisu Ewangelistów –

Widzimy księżyc w pełni głęboko pod horyzontem Jerozolimy- na zdjęciu powyżej – i w powiększeniu poniżej:

Jest w pełni, ale niedługo potem – a dokładnie pół godziny później – zaczyna się zaćmienie..i jak widać poniżej – cień ziemi nasuwa się na księżyc..

– Jezus przybity do krzyża cierpi nieludzkie katusze –

– zbliża się Jego śmierć –

Chyba nikt nie będzie zdziwiony – co pokaże dalsza animacja nieba..

*

Kiedy Jezus umiera – księżyc wchodzi w zaciemnienie..


Na rozświetloną tarczę księżyca zaczyna nasuwać się złowrogi cień. Ale Żydzi tego nie widzą, bo księżyc jest jeszcze poniżej horyzontu. Cień przesuwa się po (wciąż niewidocznej) tarczy księżyca, zasłaniając ją maksymalnie o godzinie..

15:00 !! – naszego czasu

9:00 – biblijnego czasu starożytnego

16:00 – lokalnego czasu w Jerozolimie

*

Zdjęcie poniżej przedstawia ten właśnie moment..

– Jezus umarł –


Księżyc zbliża się do linii horyzontu, by wkrótce przerazić mieszkańców Jerozolimy.

Faza jego zaćmienia w maksimum wyniosła 0,58 średnicy Księżyca, co odpowiada 56% zaćmionej powierzchni jego tarczy. O naszej godzinie 15:00 księżyc był ok. 13° pod horyzontem Jerozolimy:

Pozostałe fragmenty tarczy księżyca zabarwiły się na krwisto czerwony kolor. I taki właśnie, czerwony i okaleczony – pojawił się nad horyzontem pogrążonej w mroku Jerozolimy. Było to ok. naszej godziny 17:00 (18.00 lokalnego czasu Jerozolimy).

*

Krwawy księżyc nad Jerozolimą wrył się w pamięć świadków Ukrzyżowania. Nic dziwnego, że został potem wzmiankowany w Ewangelii, chociaż niedokładnie. Ewangeliści nie byli przecież astronomami…

Ale to nie wszystko.. jest więcej!

*

Aby to pokazać – trzeba przypomnieć sobie niebo z czasu narodzenia Jezusa, lub raczej poczęcia..

Wspaniały obraz..!

Jowisz koronujący Regulusa w gwiazdozbiorze Lwa, za którym wschodzi Panna – czyli Dziewica, przyodziana w słońce i księżyc w nowiu u Jej stóp.

Nowy Rok Rosz ha-Szana..

– Początek życia –

Spektakularny widok!!

*

A teraz przejdźmy do widoku nieba po śmierci Chrystusa, włączając tym razem układ gwiazdozbiorów w programie komputerowym..

– Jezus zdjęty z krzyża i złożony do grobu –

Na wieczornym niebie znów króluje Jowisz.

Widać też, że księżyc wrócił do stóp Panny..

– ale teraz jest w pełni..i zaciemniony!

*

Życie w pełni przeżyte,
umazane krwią..

*

*

Nieprawdopodobne!

Kiedy odkrywamy, że zaciemnienie Księżyca rozpoczyna się wtedy, gdy nasz Zbawiciel kończy życie na krzyżu.. w chwili, gdy odnajdujemy Księżyc z powrotem u stóp Dziewicy dokładnie w czasie zdjęcia Go z krzyża i złożenia do grobu-

– to nie pozostaje nam nic innego –

jak tylko spojrzeć w to niebo i powiedzieć:

Mój Boże, coś Ty uczynił!

*

Ten świat doprawdy nie znał Cię z takiej strony.. na niebie upamiętniłeś odejście i przyjście Mesjasza!!

I pozwoliłeś nam to odkryć!

Nam – bo starożytni nie mieli najmniejszej szansy zobaczyć tego, co my dzisiaj przez technologię odkryliśmy w tajemnicy Narodzenia i Śmierci Bożego Syna!!

*

Ale czy to wszystko?

Ludzie mają ciekawą reakcję, kiedy ujrzą znak – przybliżają się, aby poznać przesłanie..

*

Dokładnie tak zrobił Mojżesz, kiedy ujrzał płonący krzak – zbliżył się, aby poznać pełniejsze przesłanie..

*

Co zrobili Mędrcy, gdy zobaczyli symbolikę nieba? – Przybyli do Jerozolimy, aby poznać pełniejsze przesłanie..

Co więc oznacza nasze odkrycie?

Oznacza to, że nasz Mesjasz został ogłoszony na niebie!
Oznacza to, że jest dla nas możliwe pojednanie z doskonałym Bogiem dzięki ofierze Chrystusa.
I trzeba to po prostu przyjąć!

*

Ale to może znaczyć jeszcze więcej..

Bo jeżeli dzisiaj potrafiliśmy znaleźć Gwiazdę Betlejemską,
a każdy rozsądny człowiek stwierdzi, że tak..

– to znaczy, że ona była częścią naturalnego porządku!

*

*

Nasz układ słoneczny jest jak wielki zegar. Jest matematycznie precyzyjny.

Dokładnie wiemy, jak wyglądał tysiące lat temu.

*

*

I jeżeli Gwiazda Betlejemska jest częścią
tego wielkiego zegara układu słonecznego i wszechświata,

– to oznacza –

że od samego początku,
gdy Bóg wprawił Wszechświat w ruch istnienia,

– musiał wiedzieć dokładnie,
kiedy urodzi się jako Człowiek,
i kiedy jako Mesjasz umrze na krzyżu;

ponieważ oznaczył te wydarzenia wśród gwiazd,
zanim jeszcze powstał czas!

*

Przeżywając tegoroczne Boże Narodzenie
chciejmy więc zauważyć,
że Stwórca mógł wykreować
świat nieprzewidywalny
– bez żadnych praw –
ale najwyraźniej
zostawił nam czytelny podpis
na Swym dziele
w postaci matematycznego piękna!

*

Błogosławionych Świąt !!

---